Pagina's

donderdag 20 mei 2010

De laatste dag: 19 mei Egton Bridge - Robin Hood's bay

De slaap heeft Anita gelukkig goed gedaan. Ze is als eerste wakker en vol goede moed. De laatste dag ligt voor ons. Toch nog een flinke afstand van bijna 30 kilometer: we krijgen het niet cadeau.

We vertrekken om 08.30 uur uit Egton Bridge. Het plaatsje ligt in een prachtige vallei. Het wordt verdeeld door een snelstromende beek en midden in de beek ligt een eiland. Het eiland wordt niet gebruikt (er scharrelen kippen en er groeien prachtige, hoge, oude bomen). Via “stepping stones” kun je, via het eiland in de beek, naar de andere kant van het dorp komen. De stepping stones zijn erg oud: de enorme keien zijn in het midden diep uitgehold. We vervolgen onze weg door de vallei. Het is een prachtige dag en de zon schijn al volop.

Via een oude tolweg (de tarieven hangen nog tegen de gevel van het oude tolhuis), gaan we richting Grosmont. Wanneer we Grosmont naderen, horen we al het onmiskenbare geluid van de fluit van een stoommachine. Dit blijkt afkomstig te zijn van een enorme stoomlocomotief die op stoom staat te komen op het station. Of het niet genoeg is, komt er nog een 2e locomotief naast staan. Het oude station, volledig in stijl hersteld, is vol bedrijvigheid: de stoker hangt uit de locomotief en roept aanwijzingen, een perronchef drentelt heen en weer, een schoonmaker klimt uit de trein en natuurlijk staan er verschillende mannen, waaronder ikzelf natuurlijk, de machines te bewonderen en te fotograferen. Grappig is overigens ook dat de spoorbomen de treinbaan afsluiten. Wanneer de trein gaat rijden, draaien ze over de weg. Ik zag dit al eerder in Ierland. Omdat het nog een goed half uur zal duren voordat de trein vertrekt, besluiten we verder te lopen.

Opeens begrijpen we de naam Grosmont: Gros Mont, grote berg... Een steile klim waaraan geen eind lijkt te komen, volgt. De borden geven hellingen aan van 30 tot 33 %. Ook wanneer de ergste klim voorbij is, blijft de weg geleidelijk stijgen. We lopen vanzelf weer een uitgestrekt heidegebied in.

Omdat de hei nog steeds niet bloeit, kijken we weer uit over een eindeloos grauw, grijzig gebied. We lopen maar zo snel mogelijk door. Wanneer we een drukke weg zijn overgestoken, zien we iets verder in het veld de “6 giant stones” staan. Opnieuw een raadselachtig overblijfsel uit de préhistorie. Niemand weet waarom ze er staan en wat hun betekenis is. Maar ze staan er, al duizenden jaren lang en kijken uit over onze volgende bestemming: little beck wood. Overigens, de giant stones hebben niet de grootte van b.v. een stonehenge. De stenen zijn ongeveer manshoog. Enfin, little beck wood.

We hebben van te voren bekeken of de route wat zou kunnen worden ingekort: 28 kilometer op de laatste dag, hmm. Hier zou een mogelijkheid zijn: via de weg zouden we de route kunnen afsnijden maar dat betekent ook dat we dit woud links laten liggen. Na overleg besluiten we dat niet te doen: het bos moet bijzonder mooi zijn, we voelen ons fit en we zijn nog mooi op tijd. Het woud blijkt inderdaad van een enorme schoonheid. Voortdurend stroomt naast ons een beek met talloze stroomversnellingen, de bomen dragen hun nog jonge groen, overal klinken vogels. Het pad kronkelt door de vallei.

We passeren de grot van een hermeliet, die hier in de 18e eeuw leefde, we zien een waterval van een meter of 30 hoog en we eindigen uiteindelijk in een theehuis. Op het grasveld staan overal tafeltjes en hier treffen we John en Laury uit Canada weer aan. Zij hebben een full english thee voor zich staan en dat halen wij dan ook maar. We wisselen wat ervaringen uit voordat zij weer vertrekken. Met enige regelmaat komen er nieuwe wandelaars aanlopen en door velen worden we inmiddels begroet alsof we oude bekenden zijn.

We hijsen ons weer in de benen en vervolgen onze weg. Het woud is zo'n beetje op zijn einde en zo lopen we opnieuw, tegen de heuvel op, een heidegebied in. Hier dreigen we na enige tijd toch nog de route kwijt te raken. Het veen blijkt erg zompig en op enig moment zijn we het pad kwijt en bevinden we ons in een zeer drassig terrein. De truc is om niet stil te gaan staan, dan zak je onmiddellijk weg, maar door te lopen. Desalniettemin worden onze schoenen flink modderig. Na enige heroriëntatie, vinden we het pad weer.

Het is nu even flink doorstappen voordat we in Hawsker zijn: de laatste plaats voor Robin Hood's bay! We lopen uiteindelijk over een typisch engels caravanpark: oerlelijke groene en witte sta-caravans in eindeloze rijen, we draaien een laantje in naar links...

en daar is de Noordzee...

Om 16.00 uur, na ruim 300 kilometer wandelen, staan we aan de Noordzee. De zee is heiïg, heel toepasselijk: we vertrokken immers aan de Ierse Zee ook in de mist. We staan boven aan de klif en we genieten.

We hebben het gehaald.

Hierna volgt nog een flinke wandeling over de kliffen (1 ½ uur lopen) voordat we eindelijk Robin Hood's bay zien liggen. We zijn moe, bezweet, zitten onder de vliegen (die in hele zwermen rondom ons heen cirkelen), maar we zijn er! We besluiten om eerst naar de B&B te gaan (daar komen we n.l. vrijwel direct langs). Nadat we ons hebben opgefrist: douchen, schone kleren, lopen we verder het dorp in. De weg kringelt omlaag en omlaag.

Robin Hood's bay blijkt een prachtig, oud dorp te zijn wat direct aan de zee ligt. Het doet ons, wat betreft de sfeer, denken aan Mont Saint Michel. Op het strand verrichten we rituelen die bij de aankomst horen: we wassen onze wandelschoenen in het zeewater, ik gooi mijn steen uit de Ierse zee in de Noordzee (Anita wil haar steen behouden) en Anita gooit het water uit de Ierse zee in de Noordzee.

We gaan naar “Wainwrights bar”, welke direct bij de strandopgang ligt. Hier treffen we Toni en Eddy. Met hen vieren we de aankomst door gezamenlijk te eten en onze ervaringen uit te wisselen. Een mooi eind aan een prachtige wandeling.

2 opmerkingen:

  1. Wat geweldig! Applause :)
    Die B&B van jullie in Robin Hood's Bay, is dat toevallig een beetje laat Victoriaans huis met rode bakstenen? Zo ja, dan heb ik daar geslapen, eigenares is een vriendin van een vriend waarmee ik de Moors bedwongen heb! :)
    Groet! Gertjan

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha Gertjan, leuk je reactie. De B&B was idd in een oud Victoriaans huis van rode bakstenen. Alleen, de hele wijk was idem dito opgebouwd en vrijwel ieder huis een B&B :) Ik heb het de landlady nog gevraagd, maar zij herkende je naam niet. Graag tot spoedig ziens!

    BeantwoordenVerwijderen