Pagina's

donderdag 20 mei 2010

afsluiting door Anita



Erik haalde het al aan; als je een wandeling als deze doet of hebt gedaan,behoort dat iets bij je los te maken. Ik heb met name een heerlijk leeg gevoel eraan over gehouden. Het was zalig om slechts bezig te zijn met de ene voet voor de andere te zetten en te weten dat er 's avonds een douche, bed en een maaltijd op je wachtten. Geen gedoe over boodschappen, wát we moeten eten etc.;slechts het wandelen bepaalt het ritme en de dag. En omdat dat wandelen in wezen alles beheerst, heb je eigenlijk geen tijd om aan andere zaken te denken. Wat me erg heeft “beziggehouden” is verbazing.

Verbazing....dat we dit avontuur aan zijn gegaan

Verbazing....dat kinderen het thuis het zo goed hebben gedaan

Verbazing....dat we zo veel lieve, leuke en bijzondere mensen zijn tegengekomen

Verbazing....dat we, in zo'n kort tijdsbestek als oude bekenden werden begroet door mede-wandelaars

Verbazing....dat we, ongetraind op dat gebied, grote hoogtes hebben beklommen en afgedaald

Verbazing....dat we half mei in de sneeuw hebben gestaan

Verbazing....dat we zo afhankelijk zijn geworden van het lopen met wandelstokken

Verbazing... dat we geen blaren hebben

Verbazing....dat we zoveel kunnen zweten

Verbazing....dat het landschap waar we doorheen zijn gelopen zo afwisselend was

Verbazing....over de ongereptheid en authenticiteit van zowel dat landschap als zijn bewoners

Verbazing....over het feit dat we eigenlijk al weer nadenken over een volgende grote wandeling

Verbazing....dat we alle weertypes hebben gehad, behalve regen

Verbazing....dat we dit weer samen hebben geklaard en er voor elkaar waren


Geen opmerkingen:

Een reactie posten