donderdag 20 mei 2010
afsluiting door Anita
Erik haalde het al aan; als je een wandeling als deze doet of hebt gedaan,behoort dat iets bij je los te maken. Ik heb met name een heerlijk leeg gevoel eraan over gehouden. Het was zalig om slechts bezig te zijn met de ene voet voor de andere te zetten en te weten dat er 's avonds een douche, bed en een maaltijd op je wachtten. Geen gedoe over boodschappen, wát we moeten eten etc.;slechts het wandelen bepaalt het ritme en de dag. En omdat dat wandelen in wezen alles beheerst, heb je eigenlijk geen tijd om aan andere zaken te denken. Wat me erg heeft “beziggehouden” is verbazing.
Verbazing....dat we dit avontuur aan zijn gegaan
Verbazing....dat kinderen het thuis het zo goed hebben gedaan
Verbazing....dat we zo veel lieve, leuke en bijzondere mensen zijn tegengekomen
Verbazing....dat we, in zo'n kort tijdsbestek als oude bekenden werden begroet door mede-wandelaars
Verbazing....dat we, ongetraind op dat gebied, grote hoogtes hebben beklommen en afgedaald
Verbazing....dat we half mei in de sneeuw hebben gestaan
Verbazing....dat we zo afhankelijk zijn geworden van het lopen met wandelstokken
Verbazing... dat we geen blaren hebben
Verbazing....dat we zoveel kunnen zweten
Verbazing....dat het landschap waar we doorheen zijn gelopen zo afwisselend was
Verbazing....over de ongereptheid en authenticiteit van zowel dat landschap als zijn bewoners
Verbazing....over het feit dat we eigenlijk al weer nadenken over een volgende grote wandeling
Verbazing....dat we alle weertypes hebben gehad, behalve regen
Verbazing....dat we dit weer samen hebben geklaard en er voor elkaar waren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten