Pagina's

maandag 10 mei 2010

weer enkele reisverslagen



8 mei: Rustdag in Grasmere. 
Sherpa, het vervoersbedrijf dat onze zware bagage van B&B naar B&B brengt had dit zo ingeplanned voor ons. Wat ons betreft had het nog niet gehoeven; we zijn niet moe en we zijn erg benieuwd naar de rest van de wandeling. Maar goed, Grasmere is een aardig stadje en het is goed te belopen vanuit de B&B waar we zijn ondergebracht. Tijd voor het kopen en schrijven van wat kaarten en
vooral om maar wat te luieren. De boys die de B&B runnen willen onze vuile was wel wassen, dus zo'n rustdag is praktisch gezien wel handig.

Erik had zich erg verheugd op het draadloze netwerk dat in deze B&B zou zijn. Helaas lukt dit niet. Gelukkig is hij niet voor één gat te vangen en via via lukt 't alsnog de blog aan te vullen met recente informatie.


9 mei: Grasmere-------Patterdale.
Voor we vertrekken even met ma gebeld  om haar te feliciteren met haar verjaardag.
We zijn moe van het rusten  en willen weer graag op weg ! Eenmaal op weg blijkt dat de spieren en gewrichten zwaar en ingekacheld aanvoelen. Als dan ook nog eens de route flink omhoog gaat hebben we allebei een dikke dip. Ieder voor zich (blijkt later) vraagt zich af waarom we in vredesnaam aan de C2C begonnen zijn. Dat zijn dan de momenten dat je je wel heel erg bewust
bent van elke stap die je zet.

Maar je weet, elke stap brengt je ook weer dichter bij het eind. Niet zeuren dus, en doorgaan !

Over de top van de heuvel worden we beloond met een mooi uitzicht op een meer en een pad dat omlaag loopt. Aan de kop van het meer staan we voor drie keuzes:1. we nemen de hoogste route via de zgn. Helvellyn (950 m.) 2. we nemen de zgn. St.Sunday Crag (841m.) of 3. we nemen de route die glooiend door het dal naar Patterdale leidt.

We kiezen voor de tweede optie. We hebben geen zin in de enorme klim van de Helvellyn, daarnaast is de top regelmatig onzichtbaar i.v.m. Mist. We gaan de Sunday route doen; het is per slot van rekening ook zondag. Gauw zijn we alweer aan het klimmen, het gaat wat sluipend, maar ook hier moet hoogte overwonnen worden.


Het weer werkt fantastisch mee; een lekker zonnetje ! De top blijkt pas bereikt als we een viertal beklimmingen hebben gedaan. Daarna één lange afdaling naar Patterdale; op sommige stukken héél steil en daardoor ook wel eng. In het dal wacht ons de "White Lion", een leuke ouderwetse
pub met vloerbedekking op de grond en rode pluchen banken en stoeltjes.

Een WhiteLion Ale voor Erik en een sappie voor Anita. In de pub kunnen we ook eten, dus we hoeven de deur niet meer uit. Benieuwd wat morgen ons brengt. Ons gidsje beschrijft de wandeling van Patterdale naar Shap immers als de zwaarste van de gehele wandeling. Vandaag hebben we weer
gehad; de spieren zijn weer voldoende opgerekt en het lopen geeft geen problemen. Na elke tocht is daar alleen eigenlijk maar een grote voldoening !

10 mei Patterdale – Shap
We werden al door onze gids (het boekje) gewaarschuwd: deze etappe was weliswaar niet de langste van de hele wandeling, maar zou zonder twijfel de meest vermoeiende zijn.

We hebben het geweten.


Na het verlaten van de White Lion, zien we al dat de bergtoppen om ons heen zijn bedekt met een
laag sneeuw. We houden het er voorlopig maar op dat de sneeuw de afgelopen nacht is gevallen. Patterdale ligt in een vallei, dus we kunnen onmiddellijk stevig klimmen. Het pad voert ons steil omhoog naar de eerste toppen: de Stone Rigg, de Brock Grag en later de Knott. Het gaat stevig omhoog maar we merken dat onze conditie vooruit gaat. Tot onze verrassing begint het te sneeuwen. Er staat voortdurend een koude noordoostelijke wind. Ik trek mijn windjack aan en Anita haar
handschoenen. Na de Knott (739 mtr), klimmen we direct door naar de Kidsty Pike (780 mtr: het hoogste punt van de C2C route, tenzij je, zoals wij gister, alternatieve routes hebt gelopen). Het is een flinke klim maar ook deze redden we inmiddels zonder al te veel rustpauzes. We dalen weer af en lopen achter een groepje mannen aan in de richting van een... enorme stapel stenen (een soort pilaar)....

Dat is vreemd: die wordt nergens genoemd. We bekijken onze kaart nog eens en alles lijkt te
kloppen... alleen, dat meer waar we zo langzamerhand op af zouden moeten lopen, dat ligt toch wel erg ver weg... We besluiten een aantal rustende wandelaars om hulp te vragen. Deze helpen ons snel...uit onze droom: we zijn veel te ver doorgelopen.

De hoogte die we net hebben beklommen heet "High Street" en niet voor niets: ze voert je over 830 meter! En ja, helaas, I'm deeply sorry, you must go back (ze blijven gruwelijk beleefd, die Engelsen). Dus voor de tweede keer beklimmen we de High Street. Op de kaart zien we een zijpad wat uiteindelijk, via een andere bergrug, ook naar het Haveswater reservoir leidt. Maar welk zijpad
moeten we nemen? Een wandelaar die na ons omhoog komt klauteren helpt ons vriendelijk verder. Hij wijst op de kaart de route aan en bevestigt dat deze route inderdaad uiteindelijk op hetzelfde punt eindigt.

Vol goede moed, we zijn inmiddels toch al snel 1 ½ uur kwijtgeraakt, schieten we dit zijpad in. Wat volgt blijkt een nachtmerrie: bijna loodrecht omlaag klauteren, stukje over een uiterst smal geitenpaadje over de bergrug en vervolgens opnieuw steil omlaag. Tot onze ellende bleek deze rug halverwege ook nog verschillende flinke beklimmingen in te houden. Al met al zien we het meer nu snel naderen, maar we bevinden ons nog op een enorme hoogte. We houden ons hart vast voor de "grande finale" aan het eind.

Met recht.

Hoe we dit zonder parachute hebben gered, is me nog steeds onduidelijk, maar na een afdaling, soms recht omlaag, van ruim een uur, staan we dan eindelijk aan de oevers van het Haveswater reservoir: ooit één van de kleinere lakes, maar door de aanleg van enkele dammen, inmiddels het belangrijkste waterreservoir. Het schijnt dat op de bodem van het meer nog enkele gehuchten liggen, dat wil zeggen: verdronken gehuchten dan.

Wij besluiten de weg te volgen aan de rechterkant van het meer, in plaats van de Wainwright route links van het meer. Onze knieën, enkels en zenuwen moesten even tot rust komen. Wat volgt is een lange, lange wandeling. Langs het meer (duurt eindeloos), door de landerijen richting Shap. Zelfs Shap Abbey kan ons niet meer bekoren: we stormen door.

Shap blijkt een langgerekte plaats te zijn en onze B&B ligt 10 minuten buiten deze plaats. We zijn doodmoe wanneer we aankomen. De ontvangst door de landlady is echter zo gastvrij en vriendelijk (ze holt direct naar de keuken om een grote pot thee en cakes voor ons te maken), dat het leed snel is geleden. De kamer is perfect, met een hete douche. Als we beiden opgefrist zijn, is het
inmiddels 20.00 uur. We besluiten dat het mooi is geweest: we hebben nog wat fruit en koek en chocolade in de rugzakken en doen daar ons maal mee. Het was een uitputtende en zware dag, maar we hebben het toch maar weer mooi gered.

Samen.

Sneeuwwandeling




Vandaag fantastisch avontuur gehad. Wandeling hoog in de bergen en nog verdwaald ook. Het sneeuwde! Via een alternatieve route (Stijl omlaag! Doodeng!) ons pad weer gevonden. Nu worden we in Shap verwend door een schat van een landlady. Later meer uitgebreid verslag.