Hoe anders treffen we dat vanmorgen aan...dikke mist en weinig kust of kliffen te zien. We nemen enkele traditie's ter harte: we pakken een steen van het strand ( die zeulen we mee gedurende de reis om 'm weer bij Robin Hood's Bay op 't strand achter te laten) en we lopen met onze schoenen een stukje de Ierse zee in om ze te “dopen”. Verder doen we wat water uit de Ierse zee in een potje en dat dragen we vervolgens met ons mee naar de Noordzee. Zo dragen we deze wandeltocht letterlijk water naar de zee ! Nog een foto bij het C2C-monument and off we go.
Het blijkt al snel dat het vertrouwde (hoge) tempo van de Nederlandse wandelingen niet vol te houden is op de kliffen. Tandje lager, dus ! Meerdere mensen lopen het pad; een ieder in z'n eigen tempo. Na zo'n 2 uur wandelen over de kliffen (met mooi bloeiende brem, papagaaiduikers en mist) voert de route ons landinwaarts. Aan de voet van de eerste berg eten we onze, in Cleator gekochte proviand. Het weer doet 't prima; af en toe een mager zonnetje en een prima temperatuur (12 graden) om te wandelen.
Onze eerste berg is een steile. Regelmatig rusten helpt, maar wat kan een mens buiten adem zijn,zeg! Erik pakt z'n wandelstokken erbij en ervaart dat dat het lopen een stuk makkelijker maakt en hij loopt Anita voorbij. Anita wil de top halen op eigen kracht,maar komt meer dood dan levend boven. Een Engelsman die dit ploeteren vanaf de top staat te bekijken is hogelijk verbaasd dat de stokken die vanuit de rugzak steken niet gebruikt worden. Een uitgebreid goedbedoeld advies is het gevolg.
Contact is makkelijk gemaakt. Even uitblazen op de top en door ! Logisch gevolg van een berg óp moeten is dat je 'm ook weer af moet. De afdaling is heftig...in een hoek van 45 graden naar beneden. Stokken naar voren om een eventueel vallen te voorkomen en lijf met het gewicht vrijwel tegen de bergwand. De wand is zo stijl dat je niet eens het overzicht hebt wat je over 5 meter treft. Een aanslag op enkels en knieën ! Als we eindelijk beneden zijn moeten we onze voeten en enkels weer in hun oorspronkelijke anatomische stand terug brengen.
Een lieflijk kleine vallei brengt ons naar een drukkere autoweg; vervelend lopen, maar we weten dat deze weg leidt naar ons onderkomen voor vannacht; de Fox and Hounds in Ennerdale bridge.
Het blijkt een prachtig,oude Inn te zijn met een mooi ingerichte klassieke kamer voor ons. Moe zijn we niet echt,wel een beetje stijve spieren. Een warme douche doet dan wonderen. Een maaltijd nuttigen we in het lokale hotel; Erik krijgt het slechtste bier tot op heden en de maaltijd bestaat uit grotendeels gefrituurde zaken. Ach, honger maakt rauwe bonen zoet ! We gaan lekker vroeg naar bed (20.30) en hopen dat het spook dat hier rond schijnt te waren ons vannacht niet zal storen.
Dag 2: Ennerdale bridge – Stonethwaite
Uiteraard beginnen we de dag met een Engels ontbijt. De lunch moeten we halen in een hotel iets verderop in het dorp.
Met vele andere wandelaars trekken we naar lake Ennerdale, alwaar de volgende etappe begint. Het is fris en helder.
Bij vlagen komen er wat regendruppels omlaag. Hoog boven ons liggen de toppen van de heuvels in een dikke mist. De wandeling rond het meer is prachtig. Het pad blijkt een smal geitenpad en halverwege bij Robin Hoods Chair (een brede uitstulping van de heuvel het meer in) moeten we bijna loodrecht omlaag. Het klauterwerk gaat ons goed af.
Ondanks het gegeven dat velen met ons de wandeling maken, lopen we toch al snel alleen. Wanneer we even rusten, worden we ingehaald. We beginnen de verschillende groepjes al te herkennen en zij ons. Dit geeft toch een aardige, extra dimensie aan de wandeling. We geven de verschillende mensen maar namen.
Zo loopt een bijzonder krasse, oudere dame de tocht met een minstens zo oude vriend partner. Haar noemen we de dochter van Wainwright (de ontwerper van deze wandeling), ook worden we regelmatig ingehaald door een stevige man die zijn hele hebben en houden zowel op zijn rug draagt als in zijn handen heeft (tent!). Hij ziet er stoer uit en groet ons steeds vriendelijk en begint dan een voor ons onverstaanbaar praatje. Hem noemen we Rambo.
Enfin, na de wandeling langs het meer, zouden we de hoogte in kunnen maar ook door het dal de route kunnen vervolgen. Omdat de toppen nog steeds in een dikke mist zijn gehuld, besluiten we laag te blijven.
De wandeling door het dal blijkt toch ook via een flink stijgende weg te gaan. Uiteindelijk komen we aan bij het “black sail youth hostel”. De meest afgelegen jeugdherberg in Engeland en met slechts 2 slaapkamertjes. De meeste wandelaars gebruiken deze mooie plek om te lunchen en dat doen wij ook.
Na de lunch vervolgen we opgewekt de route. Totdat we bij een waterval komen waarlangs het pad vrijwel recht omhoog naar de top leidt. We ontkomen er niet meer aan en we beginnen de klim. Het is vreselijk: iedere stap omhoog moet ik mijn 120 kilo omhoog hijsen. Halverwege ben ik kapot. Het is niet anders: je moet door. Steeds rust ik even om mijn ademhaling onder controle te houden en uiteindelijk kom je natuurlijk gewoon boven.
De mist blijkt geheel verdwenen te zijn. In het hoogland is het dan ook genieten van de geweldige uitzichten. We kijken zelfs nu tot naar de Ierse zee en aan alle kanten zien we de meren van het lake district in de indrukwekkend woeste heuvels liggen. We lopen op een oude “slate” mijn af: deze ligt in de diepte. Om af te dalen moeten we een oude tramweg vinden. Die vinden we en deze blijkt stijl omlaag te gaan. Na deze moeizame afdaling, halen we in het bezoekerscentrum van de mijn wat te drinken. Van hier af vinden we de weg naar Stonethwait in het dal.
Stonethwait blijkt een boerengehucht te zijn. Onze B&B een oude farm. Tot onze verrassing worden we verordonneert om onze schoenen eerst uit te doen. De kamer is klein: er past precies een akelig krakend bed in. De badkamer moeten we delen.
We eten in een pub, verder in de straat. De pub kent slechts een paar tafeltjes en we hadden eigenlijk moeten reserveren. Om de één of andere reden haalt de waardin haar hand over haar hart en krijgen we een minitafel toegewezen waar we op krukken moeten zitten... Prima, we zijn verzekerd van een maaltijd. Een prima maaltijd en een goed glas ale.
Dag 3: Stonethwait - Grasmere
In kilometers vandaag een korte wandeling: iets van 14 kilometer. De wandeling begint langs een rivier en voert ons door een dal. De weg stijgt voelbaar en aan het eind van het dal wacht ons de eerste klim van vandaag.
Het gaat ons inmiddels verbazend goed af en we komen opnieuw boven de heuvelrug uit in een weids landschap. We moeten omlaag richting een punt waar we kunnen kiezen uit de High en de Low route.
De High route betekent feitelijk dat we bovenaan blijven. Kiezen we voor de low route, dan dalen we af en vervolgen de weg naar Grasmere via een vallei beneden ons. We kiezen voor de High route. Dat betekent toch enkele flinke klauterpartijen om de verschillende toppen te bereiken. Het uitzicht is echter steeds opnieuw adembenemend.
We genieten volop en doen het rustig aan. Uiteraard worden we steeds opnieuw ingehaald door inmiddels ons bekende groepjes en wandelaars. De meesten zwaaien vriendelijk en informeren of we "okay" zijn. Nou, dat zijn we. Later steekt er een koude wind op. Wanneer we in de luwte lopen, is het snikheet door de zon.
Wanneer we om de heuveltop heengaan en in de wind terecht komen, heb ik soms zelfs de neiging om mijn handschoenen aan te doen. Na enkele uren bereiken we de laatste top. Al enige tijd zien we ver beneden ons Grasmere in haar vallei liggen. De plaats wordt door iedereen geroemd om haar lieflijkheid. Van boven zijn de bloesems aan de bomen en het felgroene gras in ieder geval goed te zien.
De afdaling is rampzalig. Zeer stijl omlaag over een keienweg, waarvan vele keien nog los liggen ook. Het kost ons zeker 1 1/2 uur om in de vallei uit te komen. Eenmaal daar vinden we al snel onze weg naar Chestnut Lodge, ons volgende verblijf. Het is een uur of vier wanneer we op het bed neerploffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten