Gedurende de tocht zijn we voortdurend mensen tegengekomen die met ons de C2C route liepen. Omdat de lopers overnachtten in kleine gehuchten, met vaak slechts één of twee overnachtingsplaatsen en enkele pubs om te eten, kom je elkaar voortdurend tegen.
Hoe je hiermee om gaat, staat je volkomen vrij. Onderweg zagen we hoe zich spontaan groepjes ontwikkelden, die met elkaar verder trokken (of juist weer uit elkaar vielen). Ook waren er die zich volledig afzijdig hielden. Anderen, zoals wij, hadden de contacten gedurende avond maar tijdens de wandeling waren we samen.
De contacten waren over het algemeen spontaan, vrijblijvend en vriendelijk. We merkten al snel dat het gebruikelijk is om elkaar bijnamen te geven om elkaar te duiden. Wij, zo hoorden we, stonden bekend als “the dutch couple, who just pop up”. Naar Engelse maatstaven lopen wij namelijk langzaam, maar we komen altijd waar we moeten komen. Ook als we ingrijpend verdwaald zijn geweest.
Een overzicht van de mensen die we tot nog toe hebben ontmoet (in willekeurige volgorde):
1) Een dame die we “de dochter van Wainwright” noemden. Een pezige, bejaarde dame met een lange, grijze paardenstaart die in een ongelofelijk tempo de route door de bergen aflegde. Ze wordt, zeker door de oudere medewandelaars, herkend en met een zekere eerbied behandeld. Met ons zocht ze geen contact, behalve dat ze ons altijd vriendelijk groette,
2) De man met de gamaschen. Aan het begin van de route kwamen we hem verschillende keren tegen. Hij droeg consequent zijn gamaschen (een soort onderbeenbeschermers tegen vocht van struiken, veen, e.d.) en een grote hoed. Hij ving Anita op na haar eerste klim (deze deed ze zonder stokken, tot ieders verbijstering). Ze was uitgeput maar werd door hem vriendelijk weer op de been geholpen. We kwamen hem nog verschillende keren tegen. Een ervaren wandelaar,
3) Chris, we hebben hem al verschillende keren genoemd. Een weduwnaar (sinds een jaar, zo vertelde hij ons) die zijn pensionering aangegrepen heeft om eindelijk deze wandeling te maken. Een symphatieke kerel, op en top Engels, vooral in zijn onderkoelde humor. Een einzelgänger, die het contact met ons duidelijk toch op prijs stelde,
4) Rambo. Een pezige, stoere kerel. Hij had een enorme rugzak op, een tent in zijn ene hand en vaak nog een tas in zijn andere. Hij liep niet snel, maar wel achter elkaar door. Als hij ons passeerde maakte hij altijd een vriendelijk praatje, wat voor ons volstrekt onverstaanbaar was,
5) De oudere echtparen. Hiermee bedoelden we twee echtparen die met elkaar de route liepen. Zeer vriendelijke mensen. Bijzonder was dat één van de beide heren eerder een flinke hartaanval had gehad en dat hij nu weer in staat was om deze flinke inspanning te verrichten.
6) Er waren nog twee oudere echtparen waar we minder contact mee hadden. We kwamen, op weg naar Grasmere, één van deze echtparen tegen en toen bleek de man flinke ademhalingsproblemen te hebben. Hij was een groot liefhebber van Wordsworth (Engels poeet), die woonde in Grasmere en daar begraven ligt. Toen Anita en ik later in Grasmere zaten te lunchen, zagen we deze man voorbij komen. Of ze de route hebben afgemaakt, weten we niet: we hebben ze hierna niet meer gezien,
7) De Australiër. Kleine, bijzonder pezige man. Liep alleen de C2C en deed dat in een onvoorstelbaar tempo. Met name bergopwaarts leek hij te huppelen,
8) Uiteraard Tony en zijn gang: die zijn uitgebreid beschreven in de blog,
9) Een jong stel die ik de dieseltrein noemde. Liepen altijd pal achter elkaar in een onverstoorbaar tempo. Leken niet met elkaar te spreken en ontweken ieder contact met anderen,
10) Moeder en zoon: onze interpretatie. De zoon droeg de rugzak en moeder liep in een heel laag tempo met hem mee. Wel een bijzonder vriendelijke vrouw met veel aandacht voor anderen.
11) Met enige regelmaat kwamen we een groepje Nederlandse mannen tegen. Het duurde even voor we van elkaar in de gaten hadden dat we Nederlands waren. Ze liepen in een flink tempo en we zwaaiden vriendelijk naar elkaar.
Nog vier loopdagen te gaan. Omdat wij morgen een rustdag hebben, is het onwaarschijnlijk dat we bovenstaande mensen nog tegenkomen. Mogelijk in Robin Hoods' bay. We hopen in ieder geval dat al deze mensen de reis hebben kunnen volbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten